Bizim için cennet gibi bir şeydi. O kadar özel bir yerdi ki, yalnızca doğumgünlerinde ya da okulun son günü karne hediyesi olarak gidilebilecek yerlerdendi. Famecity’den bahsediyorum. İstanbullu olanlar bilir, İstanbul’un ilk alışveriş merkezi Ataköy Galleria’nın en üst katındaydı Famecity. Girişte astronomik rakamlara jetonlar alınır, içeride binbir türlü jetonlu makinede Atari oyunları, basket, kurbagaların kafasına vurmaca, air hockey vs. bir sürü oyun oynanırdı.
İşte bu çok özel eğlence merkezinin içinde daha da özel bir köşe vardı: Oyun parkı ve top havuzu. Tüm oyuncakların iki katı jeton ödenirdi buraya (zaten girebilmek için anne-babaya baya ağlanıp sızlanmak gerekiyordu); girerken boylar ölçülür, ayakkabılar çıkartılırdı. Sonra koşaraktan koca bir havuz dolusu topun arasına atlardık veya o zamanki boylarımıza oranla dev gibi gözüken balonların tepelerine tırmanırdık. Tünellerden geçer halatlarla kendimizi aşağıya sarkıtırdık. Eğer dünyada bir harikalar diyarı varsa, kesinlikle orasıydı. Zaman o kadar çabuk geçerdi ki, görevlinin bizi dışarıya çıkarma çabalarının sonu gelmezdi.
Yine günlerden bir gün (Yanılmıyorsam karne günüydü), en yakın arkadaş da alınarak Fame City’nin yolu tutulur. Amaç harikalar diyarında oynayabilmektir. Biletler, jetonlar alınır ve top havuzu için sıraya girilir. Heyecandan yerinde duramayan iki arkadaş ayakkabı bağlarını çözmüşlerdir bile. İşte o sırada olan olur; görevli anneye yaklaşır ‘Üzgünüm boyları boy ağacını geçiyor, içeri alamayız.’ der. Bu, ‘Koca kazık oldunuz, hala burada ne işiniz var?’ demenin kibar yoludur. Böylece Tuse ‘büyüme’nin getirdiği ilk hayal kırıklığını yaşar :)
Not: Fotoğrafların hiçbiri bana ait değildir, nedense hiç çektirmemişim. Facebook’ta fotoğraflarını paylaşan arkadaşlara teşekkürler.
Geçtiğimiz günlerde şirketimizin CEO’sundan bir mail aldık. ‘Zihininizde firmamızı bir ürün olarak sembolize eden en uygun kelime hangisidir?’. Mail ‘tüm şirket kullanıcıları’ olarak gönderilmişti. Yani tüm şantiyeler ve merkez ofise; yani dünyanın dört bir yanına.
