Dante der ki: ‘Cehenneme giden yol, iyi niyet taşlarıyla döşelidir.’ Bu sözü ilk duyduğumda o kadar karşı çıkmıştım ki. Bu sözle tanışmamı sağlayan eski Mimari Ofis şefimiz Ekmel Bey’i anmadan edemeyeceğim. Bana savunmaya çalışmış, insanları anlatmayı denemişti, ama ben tüm gücümle insanlığı savunmuştum. İyi niyet bile ortadan kalkarsa, geriye ne kalırdı ki. Yaşayarak öğrenmek gerekiyormuş, çok da haklımış Dante. İnsanlığınızı sorgulama noktasına kadar geldiğinizde anlayabileceğiniz türden bir şey bu. Artık birilerine el uzatmak içinizden gelmediğinde, karşılığında bir şey beklemeden yardım etmemek için kendinizi tuttuğunuzda anlaşılabilcek cinsten. Nasıl olur da bu kadar iyi niyetli olup ters yöne girebiliyorum dediğiniz anda kabullenilecek bir sav. Geriye seçilebilecek iki yol kalıyor: Tüm sonuçlarını bile bile iyi niyet taşlarını takip etmek, bu sayede hala insan olduğunuzu düşünmek, ya da hayat sizi o yöne çevirdikçe bir yolunu bulup kaçarak yaşamak.