Bu yilin Ocak 19′unda Libya’da tam bir yilim doldu. Tabi ki arada cok Turkiye’ye gidip geldim ama yine de bu koca bir sene Libya’da nasil gecti yazmak istiyorum… Insan gittigi her yere alisir tabi ki ondan hic suphem yok, bu yeryuzunde gidip de fiziksel olarak uyum saglayamayacagimiz yer yoktur sanirim. Ama yine de 2 sene yasamayi planladiginiz ve daha once hakkinda fikri olmadiginiz bir yer icin, kafanizda binbir turlu sey kurabilirsiniz. Ozellikle de Libya lafini ilk duydugunuzda yaptiginiz ilk sey Google Earth acip Libya’nin yerine bakmaksa. (cahilligime verin)
Buraya gelmeden onceki paranoyalarimiz mesela: Acaba detarjan var midir? Ac kalir miyiz? Islak mendil, dezenfektan falan gotursek mi? Gitmeden aşı olsak mi? Deli gibi sicak midir? vs.vs…
Ucakla sehre yaklasirken dusunduklerimi hatirliyorum. Asagi yukari biraz once yazdiklarim. Bir de yeni bir ortama girecek olmanin, yeni insanlar taniyacak olmanin hem heyecani hem de garip gerginligi. Sarimtrak birseyler iste. Sonra ucak denizden sehrin uzerine geldiginde gordugum yemyesil duzluk geliyor aklima. Beklentilerimin tamamen disinda bir goruntu. Yemyesil bir col :)

Ucaktan inis, havaalanindaki islemler ve santiyeye varis. Bir suru insanla ayni anda tanismanin getirdigi sersemlik. Ayni zamanda Tripoli’nin temiz, fazla oksijenli havasi da carpmis olabilir. Her sey bekledigimin tersine. Col yerine yesillik, kirli hava yerine tertemiz hava, sicak yerine soguk.. Hem de ne soguk :)
Otele yerlestigimde biraz rahatlamistim. Bu arada Tripoli’nin aksam trafigine de tanik oldum, topu topu 5 bucuk milyon nufuslu bir ulkede nasil bu kadar trafik olabildigini hayretler icinde dusunurken hic trafik isigi olmadigini farkettim. Esimin uyarisiyla durum iyice netlesti: Eger hafifce baska arabaya carparsak korkma. Burada insanlar birbirine carpip, sonra selam verip geciyorlardi.

Sonra birbirinin ayni gunler basladi. Ayni derken, tabi ki sehri gezerek ve insanlara alismaya calisarak. Arap kulturune diger milletlerden daha yakin oldugumuzu dusundukce, Turk ya da Arap olmayan bir yabanci icin Libya’nin nasil bir kultur soku olacagini tahmin edebiliyorum. Ben bile insanlara, agir kanli davranislarina, kendimi uzayli gibi hissettiren bakislarina daha yeni yeni alisiyorum. Tamamen farkli bir dusunce yapisi var Libyalilarin. Diger Arap milletlerinden de farkli.

Bir de tabi Libya’nin kendine ozgu kurallarini ogrenmeye basladim. Bir Libya vatandasi, herhangi bir durumda, her kosulda bir yabanciya gore ustundur ve hakli konumdadir. Yani siz rahatsiz edildiginiz icin birine bagirmaya kalkarsaniz sonunuz vahim olabilir. Bunun disinda Lider’in adini soylememek, alkol bulundurmamak ve icmemek, ulke hakkinda kotu soz soylememek gibi seyler de var. Tabi iyi seyler de var: Ornegin bu ulkede agac kesmek yasak…

Tum bunlara ragmen Tripoli’ye cabuk alistim. Neredeyse her aksam otelden cikip etrafi gezmek de buna cok yardimci oldu. Osmanlilar’dan kalan tek yapi olan Osmanli carsisi (Resmi yukarida), onundeki Yesil Meydan, Bin Asur caddesi, Saraya derken baya bir Libyali oldum :) Bu gezmeler ve alisma turlari otelden, bizim icin tutulan site evlerine gecisimize kadar devam etti. Devami sonra…