Gunesli bir Akdeniz gunu. Tripoli’den mantar ailesi. Baba mantar, anne mantar ve cocuklar. Onlar da hayatta kalabilmek icin birbirlerine ihtiyaclari olduklarinin farkindalar. O yuzden caresiz birbirlerine sokulmus, destek aliyorlar. Onlari bir arada goren cocuklar etrafta kosusturmayi birakip yanlarina egiliyor, bu masalsi yaratiklari dikkatle ve hayretle inceliyorlar. Topraktan tek basina cikmis, etrafi bos kimsesiz mantarlarin ise hic sansi yok, ayni cocuklar tarafindan farkedilmeden ezilip geciliyorlar. Bu da onlar icin masalin sonu oluyor.
Bir gün ormana yolunuz düşerse etrafı dikkatlice dinleyin. Belki Gargamel’in çığlıklarını duyabilirsiniz. Eğer uslu bir çocuk olursanız belki şirinleri bile görebilirsiniz!
Ofisimizin mimari ofis olmasi dolayisiyla kagit israfi had safhada diyebilirim. Zaten bir mimari ofiste kagidin bos yere harcanmamasi mumkun degil. Ancak Turkiye’de geri donusume katkida bulunmak icin, harcadigimiz kagitlari biriktirip TEMA gorevlilerini aramamiz yeterliydi. Gorevliler gelip, geri donusume katilmak uzere kullanilmis kagitlarimizi topluyordu. Cok fazla kagit tuketsek de, en azindan vicdanimiz rahatti.
